સવાર-સાંજ કેવી ભાગતી,
ઉભેલાં વૃક્ષો,મકાનો વચ્ચે,
વાહનોનાં ધૂમાડાંને ઓક્તી....
સજીવ-નિર્જીવ બધાયને,
અહીં તહીં ઊપાડતી...
ક્યારેક બની દિવો ઝૂંપડીનો,
અંધારા ઍનાં ઉલેચતી.....
ઊબડ ખાબડ છતાં ઍ,
ના થાકતી, બસ રાતોની રાત,
ઍ જાગતી,બસ જાગતી....
દૂર દૂર મૃગજળ સમી,
ઍ લાગતી છતાં મનુષ્યની,
ભીતરે આશાનો દિપક પ્રગટાવતી.....
ના અટકતી,ના અટકાવતીને,
વિશ્વ આખું અજવાળતી....
આ સડક.....
No comments:
Post a Comment